Vanaf de dertiende dag: Page en Sedona
Door: Carla Engelen
Blijf op de hoogte en volg Carla
05 Augustus 2008 | Verenigde Staten, Washington, D. C.
Dag 13 (Page; Arizona)
Vandaag zijn we wat later opgestaan, omdat we maar 240 km hoefden te rijden. Dus we hadden ruim de tijd om nog even naar het plaatselijke outletcentrum te gaan. De prijzen zijn hier zo laag t.o.v. Nederland! Dat geldt zowel voor de huizen, de levensmiddelen, de kleren (merkkleding is spotgoedkoop!) als de auto’s.
Je ziet heel veel tegenstellingen in dit immens grote land, waarvan we zelfs na uren, dagen achter elkaar rijden maar een relatief klein stukje gezien hebben: in 4 van de 48 staten zijn we geweest. Vandaag in Utah en Arizona, waar er weer een andere tijdszone bleek te zijn (een uur vroeger). Je kunt je de omvang van het land nauwelijks voorstellen. Ook de verschillen in landschappen zijn enorm: we hebben tot nu toe vlakke stukken gezien, zee, strand, bergen, valleien, canyons, woestijnlandschap. Dat hier in het woestijnlandschap overigens nog mensen leven en zelfs dorpen gevestigd zijn, is moeilijk voor te stellen. Er lijkt bijna niets anders te zijn dan dor, droog land en rotsen. Daarbij zijn de temperaturen ontzettend hoog. Je verbrandt bijna levend in de zon. We hebben onderweg dan ook nauwelijks vee gezien en toch blijkt elk stukje land afgerasterd te zijn. Pas als er een beekje of bomen zijn, zie je enkele koeien of paarden. Het landschap is zoals je het kent uit een tv-western. Je kunt je hier heel gemakkelijk in de tijd terugverplaatsen. Er is niet veel veranderd, als je tenminste alleen kijkt naar het landschap en je in plaats van de autosnelweg, onverharde paden probeert voor te stellen, die je overigens ook nog veel ziet. De rijstrook van tegemoetkomende auto’s ligt overigens honderden meters verderop; ruimte genoeg.
De huizenprijzen zijn ook laag en ik zag in een onroerend goed blad met eigen ogen dat de huizenmarkt is ingestort; veel huizen worden verkocht met de vermelding “bank owned”.
Ik heb net een boek gelezen over een Nederlandse die getrouwd is met een Amerikaan en ook in Amerika woont. Ze beschrijft het gebied waar ze woont (Francisco Bay Area). Het leuke is dat veel zaken uit het boek herkenbaar zijn. Zo beschrijft de auteur dat Amerika geweldig is zolang het goed gaat, maar als je werkloos raakt, of je wordt ziek en kunt geen (dure) ziektekostenverzekering betalen, het opeens veel minder prettig wordt. Ze ervaart dit aan levenden lijve.
Morgen hebben we een lange reis voor de boeg (ruim 400 km); die wat langer zal duren omdat de route niet over de autosnelweg gaat. We willen ook de Grand Canyon bezoeken.
So, that’s al for now. Ik ga nu genieten van een heerlijk glas wijn.
Dag 14 (Sedona; Arizona)
Vandaag zijn we doorgereist vanuit Page naar Sedona, een plaats die zo’n 300 km verderop ligt. Op deze route zijn we de Grand Canyon gaan bezichtigen (zeer indrukwekkend). We kwamen ook door de streek van de Navajo-Indianen, waar we bij een kraampje en later bij een (inmiddels zeer uitgebreide) handelspost allerlei sieraden hebben gekocht. Omdat we onderweg hoge nood hadden, hebben we allemaal nog even ons water over Gods akker laten lopen. Jos noemde ons zijn pissende squaws, terwijl hij naar eigen zeggen zijn lasso ging uitwerpen. Nou, in elk geval een hele opluchting.
Het was vandaag snikheet. Toen we vanuit het hotel vertrokken en nauwelijks goed en wel op weg waren, sommeerde een stevig ingepakte vrouw met een stopbord ons te stoppen. Het oponthoud zou i.v.m. wegwerkzaamheden zo’n 20 minuten (!) duren. Nou, omdat er geen alternatieve routes zijn, was er geen andere keuze dan te wachten. Ik benijd die vrouwelijke verkeersregelaar die de hele dag in de zinderende hitte met een bord midden op het kokende asfalt moet staan (aan de ene kant een stop-teken en aan de andere kant de tekst: “go slow”) niet. Toen we eindelijk de pilotwagen mochten volgen, zagen we nauwelijks wegwerkzaam-heden!
Op weg naar Sedona veranderde het landschap ineens van dor en woestijnachtig naar berg- en bosachtig. Prachtig en ongelooflijk om te zien hoe gevarieerd de natuur is. We hebben hier een schitterend uitzicht. Een blik op de wekker zegt me dat het weer de hoogste tijd is om te gaan slapen. Iedereen ligt imiddels onder zeil, behalve ik. Morgen gaan we naar Scottsdale (twee nachten). Good night!
Vandaag zijn we wat later opgestaan, omdat we maar 240 km hoefden te rijden. Dus we hadden ruim de tijd om nog even naar het plaatselijke outletcentrum te gaan. De prijzen zijn hier zo laag t.o.v. Nederland! Dat geldt zowel voor de huizen, de levensmiddelen, de kleren (merkkleding is spotgoedkoop!) als de auto’s.
Je ziet heel veel tegenstellingen in dit immens grote land, waarvan we zelfs na uren, dagen achter elkaar rijden maar een relatief klein stukje gezien hebben: in 4 van de 48 staten zijn we geweest. Vandaag in Utah en Arizona, waar er weer een andere tijdszone bleek te zijn (een uur vroeger). Je kunt je de omvang van het land nauwelijks voorstellen. Ook de verschillen in landschappen zijn enorm: we hebben tot nu toe vlakke stukken gezien, zee, strand, bergen, valleien, canyons, woestijnlandschap. Dat hier in het woestijnlandschap overigens nog mensen leven en zelfs dorpen gevestigd zijn, is moeilijk voor te stellen. Er lijkt bijna niets anders te zijn dan dor, droog land en rotsen. Daarbij zijn de temperaturen ontzettend hoog. Je verbrandt bijna levend in de zon. We hebben onderweg dan ook nauwelijks vee gezien en toch blijkt elk stukje land afgerasterd te zijn. Pas als er een beekje of bomen zijn, zie je enkele koeien of paarden. Het landschap is zoals je het kent uit een tv-western. Je kunt je hier heel gemakkelijk in de tijd terugverplaatsen. Er is niet veel veranderd, als je tenminste alleen kijkt naar het landschap en je in plaats van de autosnelweg, onverharde paden probeert voor te stellen, die je overigens ook nog veel ziet. De rijstrook van tegemoetkomende auto’s ligt overigens honderden meters verderop; ruimte genoeg.
De huizenprijzen zijn ook laag en ik zag in een onroerend goed blad met eigen ogen dat de huizenmarkt is ingestort; veel huizen worden verkocht met de vermelding “bank owned”.
Ik heb net een boek gelezen over een Nederlandse die getrouwd is met een Amerikaan en ook in Amerika woont. Ze beschrijft het gebied waar ze woont (Francisco Bay Area). Het leuke is dat veel zaken uit het boek herkenbaar zijn. Zo beschrijft de auteur dat Amerika geweldig is zolang het goed gaat, maar als je werkloos raakt, of je wordt ziek en kunt geen (dure) ziektekostenverzekering betalen, het opeens veel minder prettig wordt. Ze ervaart dit aan levenden lijve.
Morgen hebben we een lange reis voor de boeg (ruim 400 km); die wat langer zal duren omdat de route niet over de autosnelweg gaat. We willen ook de Grand Canyon bezoeken.
So, that’s al for now. Ik ga nu genieten van een heerlijk glas wijn.
Dag 14 (Sedona; Arizona)
Vandaag zijn we doorgereist vanuit Page naar Sedona, een plaats die zo’n 300 km verderop ligt. Op deze route zijn we de Grand Canyon gaan bezichtigen (zeer indrukwekkend). We kwamen ook door de streek van de Navajo-Indianen, waar we bij een kraampje en later bij een (inmiddels zeer uitgebreide) handelspost allerlei sieraden hebben gekocht. Omdat we onderweg hoge nood hadden, hebben we allemaal nog even ons water over Gods akker laten lopen. Jos noemde ons zijn pissende squaws, terwijl hij naar eigen zeggen zijn lasso ging uitwerpen. Nou, in elk geval een hele opluchting.
Het was vandaag snikheet. Toen we vanuit het hotel vertrokken en nauwelijks goed en wel op weg waren, sommeerde een stevig ingepakte vrouw met een stopbord ons te stoppen. Het oponthoud zou i.v.m. wegwerkzaamheden zo’n 20 minuten (!) duren. Nou, omdat er geen alternatieve routes zijn, was er geen andere keuze dan te wachten. Ik benijd die vrouwelijke verkeersregelaar die de hele dag in de zinderende hitte met een bord midden op het kokende asfalt moet staan (aan de ene kant een stop-teken en aan de andere kant de tekst: “go slow”) niet. Toen we eindelijk de pilotwagen mochten volgen, zagen we nauwelijks wegwerkzaam-heden!
Op weg naar Sedona veranderde het landschap ineens van dor en woestijnachtig naar berg- en bosachtig. Prachtig en ongelooflijk om te zien hoe gevarieerd de natuur is. We hebben hier een schitterend uitzicht. Een blik op de wekker zegt me dat het weer de hoogste tijd is om te gaan slapen. Iedereen ligt imiddels onder zeil, behalve ik. Morgen gaan we naar Scottsdale (twee nachten). Good night!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
