Dag 9 t/m 12 (Bakersfield, Las Vegas, St. George)

Dag 9 (Bakersfield)

Vandaag is het zaterdag 18 juli, om precies te zijn 22.55 uur. We zijn zojuist gearriveerd in het inmiddels zesde hotel na een lange reis vanuit Fresno naar Bakersfield. Omdat we gisteren het Yosemite park gemist hebben, wilden we vandaag via King’s Canyon & Sequoia National Park naar onze volgende bestemming gaan. De afstand viel mee: 180 km; niets vergeleken met de ruim 400 km die we gisteren hebben afgelegd. Om de route naar dit National Park te volgen, raadpleegden we voor de verandering eens de routekaart i.p.v. de TomTom die ons meestal de snelste route, namelijk via de high- of freeways, laat volgen. Ook mijn persoonlijke navigatiekwaliteiten kwamen dit keer weer zeer van pas. Zoals gebruikelijk leidde mijn aangeboren richtingsgevoel ons door wegen die waarschijnlijk nog niet op de landkaarten staan aangegeven. Ik betwijfel of er veel stervelingen weten van het bestaan van het stuk ongerepte natuur, dat ons uiteindelijk naar het National Park leidde. Hier en daar zagen we enkele little houses on the prairie, verscholen tussen de bomen en bijna zonder uitzondering voorzien van de ‘stars & stripes’. We zijn hier in de streek (lees: het land) van de patriotten: “God bless America”; ze zijn allemaal “proud to be an American”.
Gearriveerd bij King’s Canyon & Sequoia National Park werden we rondgeleid door een echte ranger, Jackie Weiner, die ons een heleboel vertelde over de enorme en indrukwekkende Sequoia-bomen, die wel duizenden jaren oud kunnen worden. Ze blijken alleen onder zeer bijzondere omstandigheden te kunnen groeien (d.m.v. gecontroleerde branden worden deze omstandigheden gecreëerd). Jos heeft buiten het zicht van de ranger een paar Sequoia-dennenappels in zijn (rug)zak laten glijden. Over enkele (duizenden) jaren heeft Amstenrade ook een eigen nationaal park!
Omdat we nog een lange reis naar het volgende hotel voor de boeg hadden, besloten we toch maar ons GPS-systeem in te schakelen voor advies. Nou dat hebben we geweten. De geadviseerde route (er was geen andere keuze) was zo kronkelig en vol met haarspeldbochten dat onze magen zeer op de proef werden gesteld. Kim en Susan waren, net als ik misselijk. Jos had geen maagpijn, maar wel spierpijn in zijn armen van het sturen.
Gelukkig had ik vanmorgen een vooruitziende blik bij het nuttigen van een licht verteerbaar fruitontbijt -/brunch (heerlijke aardbeien en blueberry pie bij een stop in een authentiek wegrestaurantje in the middle of nowhere, Clingan’s Junction genaamd). Helaas, het mocht niet baten; mijn maag kon door het vele bochtenwerk de inhoud niet binnenhouden. Ik zal geen verdere details prijsgeven, maar was blij en opgelucht toen de hele fruitshake in de berm lag. Gelukkig voelde ik me daarna stukken beter en konden we onze route via voornamelijk rechte wegen vervolgen tot aan Bakersfield.
Eerst nog een heerlijke pizza gegeten bij House of Boston Pizza, een “gezellig” Italiaans restaurantje. Ach ja, ondanks de minder sfeervolle entourage, het matig enthousiaste personeel, de redelijk langzame bediening en het luttele bedrag van 52 dollar, waren de pizza’s verrukkelijk en kunnen we er morgen nog van genieten dankzij de gevulde doggybag.
Zoals gewoonlijk ligt nu weer iedereen te slapen, terwijl ik deze laatste regel typ.
Morgen vervolgen we onze reis naar Las Vegas (via Death Valley); een afstand van zo’n 550 km; dus we moeten weer vroeg uit de veren. Tot morgen!

Dag 10 (Las Vegas; Nevada)

Vanmorgen waren we er al vroeg bij, gezien de lange afstand die we nog voor de boeg hadden. Na het ontbijt nog even snel tanken, waarbij we een klein malheur hadden, waardoor onze reis enkele uren vertraging opliep. Rond 11.30 uur vertrokken we richting Death Valley. Gelukkig een heel stuk via de highway; dat schoot lekker op. Toen we de hoofdweg verlieten, reden we zo de Mojave-woestijn binnen, waar eerst nog een enkele enclave te zien was maar later alleen nog maar zand, rotsen en struiken. Miles en miles lang zagen we alleen de woestijnvlakte en één rechte lange weg, die op en neer deinde in de zinderende hitte. Net voor Death Valley maakten we nog even een pit- (lees: pis) stop bij een tankstation. Een aardige mevrouw gaf ons advies over de route die we het beste konden kiezen. Omdat het al laat was besloten we de rest van de 200 miles van Death Valley te laten voor wat het was en rechtstreeks de route naar Las Vegas te nemen. Na een eindeloze tocht door de verlaten woestijn, waar je dus echt bijna geen sterveling zag, en vele druppels (angst)zweet waren we opgelucht eindelijk de stilte te kunnen ontvluchten. Wat een tegenstellingen zijn er in dit land. Vanuit het niets verrijst er opeens een complete gokstad waar stilte een onbekend begrip is. Ratelende gokkasten, duizenden lichtjes; overal lijkt geluid en licht vandaan te komen; een audiovisueel spektakel. Dit alles is nog niets vergeleken met wat er zich op de zogenaamde strip afspeelt, die we morgen willen gaan bezoeken. Een erg aardige hotelhostess gaf ons vanavond enkele tips; ik ben zeer benieuwd. Vanavond hebben we ons op advies van deze dame maar niet meer naar buiten gewaagd. De laatste shuttel naar de strip vertrok om 23.00 uur en dan zouden we een taxi terug naar het hotel moeten nemen. Een wandeling was i.v.m. ronddolende junks, niet aan te raden. Omdat we vanmiddag al wat angst doorstaan hadden, besloten we niet nog eens het lot te tarten. Morgen gaan we op tijd naar het centrum van Sincity. De eerste dollar is overigens al, zij het zonder resultaat, vergokt. Aan de houding en de gezichten van onze “medespelers” te zien, waren wij niet de enigen zonder resultaat. Ik kan niet begrijpen dat mensen uren-, zelfs dagenlang achter zo’n gokkast kunnen zitten en hun geld op die manier weggooien. Maarja, we zijn dan ook geen gokkers en spelen liever op safe.
Inmiddels is het ruim na middernacht en ben ik blij dat we morgen wat langer kunnen blijven slapen. Het is toch een vermoeiende reis met heel veel indrukken. Morgen kunnen we het gelukkig rustig aan doen en zijn we van plan ook te gaan zwemmen. Voor Kim en Susan en ook voor ons zal dat een aangename afwisseling zijn en een moment van rust bijna halverwege onze USA-reis. Ik hoop dat Suus, die vanavond niet zo lekker was, zich morgen weer fit voelt. De meiden zijn geweldig; zo lief en zonder gezeur. Ze vinden het gelukkig ook leuk!
C U tomorrow!

Dag 11 (Las Vegas)

Morgen are we leaving Las Vegas; wat een stad. Met geen pen te beschrijven en alleen in superlatieven uit te drukken. Hier geldt zeker niet ‘less is more’, dat trouwens tot nu toe nergens van toepassing is op wat we gezien hebben. Vanmiddag zijn we naar de strip geweest en hebben al onze ogen uitgekeken. Het ene hotel (= casino) nog imposanter dan het andere: echte leeuwen, metershoge fonteinen, de Eiffeltoren, het Vrijheidsbeeld, het Luxor-hotel, in de vorm van een echte glazen piramide, een Disney-paleis. Echt, je kunt het zo gek niet bedenken! Enorm grote hotels en veel, heel veel casino’s, die overigens allemaal erg op elkaar lijken. We hebben overigens niet gegokt; ik snap er zelf geen hol van en vind het toch maar zonde van ons zuurverdiende geld om het zo over de balk te gooien. Aan de pracht en praal te zien, trekken de casino’s uiteindelijk aan het langste eind. The bank wins… Wel hebben we een gokje gewaagd bij de ingang van Excaliber; je kon je gewicht, leeftijd of geboortemaand laten raden. Het gewicht van Jos en mij werd te hoog gegokt, wat betekende dat we allebei een beer (paars en blauw) wonnen voor onze meiden, die hier zielsgelukkig mee waren. Nog twee knuffels erbij……
Na een uurtje bij het zwembad te hebben doorgebracht, gingen we terug. Je moet Las Vegas natuurlijk ook by night gezien hebben met al die lichtjes. Wat een indruk: gigantisch. De hoofdoorzaak van het broeikaseffect is meteen ook duidelijk; ik denk niet dat ze spaarlampen gebruiken…. However, je moet het zelf gezien hebben, het is niet in woorden uit te drukken. Zelfs de temperatuur is ’s avonds unbelievable; als ik moet schatten minimaal 30 graden Celcius. Deze droge hitte, die voelt alsof een föhn continue in je gezicht blaast, hebben wij nog nergens eerder ervaren.
Moe, maar voldaan zijn we weer klaar voor de volgende trip die volgens mij naar St. George gaat. Morgen maar even de route bekijken en uitzoeken wat ons daar te wachten staat.

Dag 12 (St. George; Utah)

De reis vanuit Las Vegas naar St. George, waarbij we de staatsgrens van Nevada naar Utah passeerden, verliep voorspoedig en duurde gelukkig niet lang, omdat deze grotendeels via de highway verliep. We konden dus al vroeg in de Ramada Inn inchecken en besloten niet naar Zion National Park te gaan, maar er een rustdag van te maken. Onder het genot van een heerlijk koel drankje, in de warme schaduw van een ruiende naaldboom, die af en toe joekels van dennenappels naar beneden liet vallen (gelukkig niet raak), genoot ik van een heerlijk leesboek. Af en toe even in het zwembad verkoeling zoeken; wat wil een mens nog meer. Kim, Susan en Jos doen het net andersom en zijn de meeste tijd in het zwembad te vinden. In de zon is het trouwens nauwelijks uit te houden; een bakoven.
’s Avonds lekker gegeten bij de plaatselijke fastfood Italiaan; de Italiaanse culinaire Overtoom; voordat we ons tafeltje bereikten, nadat we besteld hadden, was het eten al klaar. Na MacDonalds, Burger King etc. was dit weer eens een aangename afwisseling op eetgebied. Ik moet trouwens nog even vertellen dat we vanmorgen een ontbijtbuffet hadden in Las Vegas. Zoiets heb ik echt nog nooit gezien. Om even een opsomming te geven: 101 soorten gebak, brood, ei, zoet beleg, pancakes, pasta’s, hamburgers, worstjes, warme gerechten, ijs, yoghurt, cornflakes, allerlei soorten toetjes en fruit. De andere helft van de gerechten heb ik nog niet genoemd. ONGELOOFLIJK. Hoe moet een nuchtere maag dit verstouwen??? Maar ja, als je ’s morgen je boterham met kaas gewend bent, ga je echt niet ontbijten totdat je zowat ontploft. We hebben overigens mensen gezien die niet aten maar vraten; echt om ziek van te worden. Als je denkt dat dit wel wat gekost zal hebben, heb je het mis. Voor $ 3,99 kon je je letterlijk misselijk eten. Het is echt niet verwonderlijk dat er in dit land zoveel dikke mensen wonen. Ze worden letterlijk gekweekt, met al die verleidingen die op elke staathoek in het kwadraat op de loer liggen. Een broodjeszaak of saladbar is hier echt een gat in de markt. Het is schokkend om te zien op welke jonge leeftijd dit gedrag al bij kinderen aangeleerd wordt door het slechte voorbeeld van hun ouders. Gisteren zag ik overigens een erg hypocriete tv-reclame: onder het mom van gasbesparing (de Amerikanen merken nu ook dat de olieprijzen flink stijgen en worden “energiebewust”) werd een of andere fastfoodzaak aangeprezen: in plaats van zelf te koken en dus energie te verspillen, kon je beter voor een spotprijs (en dat klopt dus ook) uit gaan eten. Niet te geloven, maar dit is ook een American way of live. Natuurlijk geldt dit niet voor iedereen, maar toch zeker wel voor het merendeel.
Morgen reizen we door naar Page, dat ook in Utah ligt. Van daaruit willen we de Grand Canyon bezoeken. We zijn overigens weer een nieuwe tijdzone gepasseerd: in Utah is het een uur later t.o.v. Nevada en Californië.
Onder het genot van de zwoele stem van Michael Bublé (I’ve got you under my skin), de cd die we vandaag gekocht hebben, o.a. omdat de radiozenders hier tussen de canyons zoveel storen, typ ik deze laatste regel, voordat ik naar bed ga na een heerlijk relaxte dag…