Bangkok, hoezo druk?

Jay is onze gids. Ze wacht ons op bij de uitgang van Bangkok Airport. Een vriendelijke Thaise vrouw van halverwege de dertig, die even groot is als onze dochters. Ze vertelt honderduit en oefent ondertussen onze namen: ‘Kiem, Sue, Djosh en Kala.’
Nadat we zijn ingecheckt bij het Tongtara hotel krijgen we een gedoseerd rustmoment om de koffers uit te pakken en bij te komen van de jetlag. De oosterse rustervaring verloopt in een moordend tempo.
Drie kwartier later heeft Jay een tuk tuk geregeld om ons naar een restaurant te brengen voor een lunch en boottocht. Ik was al blij de taxirit naar het vliegveld in Düsseldorf zonder kleerscheuren te hebben doorstaan. Toen had ik echter nog geen ritje met de tuk tuk gemaakt. Als we met z’n vieren instappen in het brommerkarretje en nog voordat ik denk 'waar moet de gids zitten?' vouwt Jay zich gracieus dubbel tussen ons in. De bestuurder geeft een flinke dot gas en wringt zich tussen de medeweggebruikers.
Deelnemen aan het verkeer in Bangkok is een bijzondere ervaring. Als je het kunt navertellen tenminste. Ik ben opgelucht dat we niet zelf hoeven te rijden. Taxi’s, auto’s, busjes, tuk tuks, brommers, scooters die bloedverwanten van de eerste tot en met derde graad vervoeren, sjezen kriskras door elkaar heen. In het Thaise verkeer heerst er een gedoogbeleid. Hier en daar staat het gemotoriseerde verkeer toe dat voetgangers levend de overkant bereiken. Uiteraard niet voordat ze opvallend met armen zwaaiend de aandacht op zich hebben weten te vestigen, met een smeekbede in hun ogen die zegt ‘Alstublieft, heb medelijden, ik weet dat ik lastig ben, maar ik bevind me nu eenmaal aan de verkeerde kant van de weg. Laat u me alstublieft gene zijde bereiken.’ Het meest geëigende hulpmiddel daartoe, het zebrapad, heeft in Thailand alleen een decoratieve functie. De witte strepen op het asfalt zijn niets meer dan een summiere indicatie voor een mogelijke oversteekplek, maar hebben evenveel effect als elke willekeurige andere plaats. Voor het Thaise zebrapad geldt: ‘In het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst’.
De tuk tuk is weinig geavanceerd, maar optimaal praktisch ingericht. Het dashboardkastje, een plastic Ikea-mandje, hangt boven de bestuurder. Het is trouwens groter dan het handschoenenkastje van mijn Kaatje. De remlichten en richtingaanwijzer bevinden zich halverwege, aan de onderzijde van het dak en voor de rest is het vooral veel gas geven en weinig remmen. En bidden tot Boeddha dat je veilig aankomt op de plek van bestemming.